بخشی از سخنرانی دکتر حدادی در نشست فوق العاده درمانگران اعتیاد

نتایج مطالعه همه گیرشناسی هسین ، ساها، کریجو، گلداشتاین، چو و ژانگ و همکاران(2015) بین سال های 2001 تا 13-2012، نشان می­دهد که میزان مصرف کنندگان شاهدانه در میان نوجوانان به بیش از دو برابر در مقایسه با قبل از این تاریخ رسیده است. طبق امار مصرف مواد مخدر و مدیریت بهداشت روانی در سال 2002 از بین 206 میلیون آمریکایی که برای اولین بار از ماری جوانا استفاده کردند، حدود دو سوم آنها زیر 18 سال سن داشتند (تادوروویچ، پریونیچیچ و مارژانوویچ، 2010) و در میان استرالیایی­ها بین سال­های 1993 الی 2007 بیشترین سنین مصرف مواد بین 14 تا 19 سال گزارش شد(روکس برگ، دی هال، دژن هارت، مک لارن، بلاک، کاپلند و ماتیک، 2010). این یافته­ها بخوبی بیان کننده این مطلب هستند که در اکثر موارد سن شروع مصرف مواد نوجوانی است (آگراوال و لینسکی، 2009). آمارها نیز از گسترش روزافزون آسیب­های روانی در این گروه سنی خبر می­دهند. سازمان جهانی بهداشت (2004) اعلان کرده است که تا سال 2020 آسیب‌های روانی، عامل دوم مسئول در بروز تمام بیماری‌ها در جهان خواهند بود و انتظار می­رود که این میزان در میان نوجوانان تا 20 درصد از شرایط کنونی افزایش یابد. شایع­ترین این آسیب‌­ها در گروه سنی 15 تا 25 ساله، سوءمصرف مواد است (سیدکووا و آنتونووآ، 2013).

مصرف انواع مواد با مشکلات سلامت روان ارتباط مستقیمی دارد. تداوم مصرف ماری جوانا می تواند باعث مشکلاتی در تمرکز و تفکر شود( تادوروویچ، پریونیچیچ و مارژانوویچ، 2010؛ استاپ، مویس-کمپبل، وارما و استوارت، 2016). در مطالعه­ای دیگر مشخص شد که مصرف طولانی مدت انواع موادروانگردان علاوه بر نارسایی­های شناختی، ادراکی و حرکتی می­تواند زمینه ابتلاء به سایر اختلال­های روانی از جمله اضطراب، حملات هراس، افسردگی، مشکلات شناختی و ادراکی و در موارد حادتر خودکشی را نیز فراهم سازد (ویتزمن، 2004؛ بولا، براون، الدرت، تات و کادت، 2002). امروزه در بیمارستان­ها نیز میزان پذیرش دانش آموزان سنین 15 تا 20 ساله بدلیل مصرف مواد روانگردان جدید و پیامدهای ناشی از مصرف آنها افزایش داشته است. توجه به این موضوع برای نوجوانان که مغز آن­ها در حال رشد، توسعه و شکل گیری است و یک رشد سالم می­تواند پایه و اساس ایجاد مهارت­های بیشتری برای مدیریت انواع مسائل در زندگی آتی نوجوان شود، حائز اهمیت است(میر، کاسپی، آمبلر، هرینگتون، هاتس، کیف، 2012). بی اثر سازی این تغییرات در مغز کار ساده­ ای نیست و ممکن است مدت­ها به طول انجامد. بنابراین، مداخلات زودهنگام و اولیه یعنی قبل از تغییرات مغز و گرایش به مصرف اجبارگون، بسیار حیاتی و مهم است.

باتوجه به تغییرات منفی پایدار مصرف مواد روانگردان بر مغز از یک سو (میر و همکاران، 2012) و شروع زودهنگام مصرف به عنوان عاملی پیش بینی کننده برای مصرف طولانی­ تر، شدت اعتیاد بیشتر و آسیب­های ماندگارتر (آگراوال و لینسکی، 2009؛ دی فورتی، مارکونی، کارا، 2015) و به تبعی آن مقاومت­ها و شکست­ های درمانی بیشتر(استفان، بابور، کادن و میلر، 2002) لزوم اجرای مداخلات پیشگیرانه احساس می­شود.